 |
Του Βασίλη Κωστόπουλου.
Σύμφωνα με τις δορυφορικές εικόνες της NASA και του Εθνικού Κέντρου Χιονιού και Πάγου των ΗΠΑ (National Snow and Ice Data Center-NSIDC), το στρώμα θαλάσσιου πάγου της Ανταρκτικής τον φετινό χειμώνα του νοτίου ημισφαιρίου (καλοκαίρι 2012) κατέλαβε την μεγαλύτερη του έκταση από το 1979 όταν και άρχισε η συστηματική παρατήρηση με δορυφορικούς αισθητήρες. Το προηγούμενο μέγιστο για την Ανταρκτική είχε συμβεί το 2006.
Η δορυφορική αυτή παρατήρηση της αύξησης της έκτασης του στρώματος πάγου μας δείχνει την κλιματολογική μεταβλητότητα στη παγκόσμια κλίμακα και ενδιαφέρον έχει τώρα να δούμε εάν και ο χειμώνας του Βορείου ημισφαιρίου που αστρονομικά τελειώνει στις 21 Μαρτίου θα προκαλέσει ένα αντίστοιχο μέγιστο για την περιοχή της Αρκτικής.
Η δορυφορική αυτή παρατήρηση της αύξησης της έκτασης του στρώματος πάγου μας δείχνει την κλιματολογική μεταβλητότητα στη παγκόσμια κλίμακα και ενδιαφέρον έχει τώρα να δούμε εάν και ο χειμώνας του Βορείου ημισφαιρίου που αστρονομικά τελειώνει στις 21 Μαρτίου θα προκαλέσει ένα αντίστοιχο μέγιστο για την περιοχή της Αρκτικής.
Το ότι αυξήθηκε η έκταση του στρώματος πάγου στην ανταρκτική το 2012 ή το 2006 δείχνει απλώς την κλιματολογική μεταβλητότητα του πλανήτη (όπως και στη χώρα μας άλλες χρονιές έχει αρκετούς καύσωνες άλλες όχι). Από μόνη της η αύξηση της έκτασης του στρώματος του πάγου στην Ανταρκτική για μια-δύο χρονιές δεν σημαίνει κάτι άλλο θετικό ή αρνητικό ακόμα και εάν συνδυαστεί με μια αύξηση του στρώματος πάγου της αρκτικής. Το κλίμα και οι μεταβολές του ακολουθούν διαφορετική κλίμακα χρόνου από ότι ο άνθρωπος και για αυτό το λόγο το παρατηρούμε/μελετάμε σε δεκαετίες, τριακονταετίες ή αιώνες. Εάν το φαινόμενο της μεγάλης έκτασης του στρώματος πάγου παρατηρείται συνεχώς τα επόμενα χρόνια στην ανταρκτική αυτό δείχνει ότι η παρατηρούμενη αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας (υποθέτω ότι αυτό θα συνεχιστεί όπως δείχνουν τα σημερινά κλιματολογικά μοντέλα) μεταβάλλει την γενική κυκλοφορία της ατμόσφαιρας και εξελίσσει τα περιοχικά πρότυπα καιρού και κλίματος σε μια νέα ενεργειακή ισορροπία για τον πλανήτη, στην οποία η περιοχή της ΑΝΤ-Αρκτικής θα παρουσιάζει πρότυπα καιρού με χαμηλότερες θερμοκρασίες από ότι τις προηγούμενες δεκαετίες (οι οποίες θα δημιουργούν μεγαλύτερο σε έκταση στρώμα πάγου). Την ίδια όμως χρονιά μπορεί η μεσόγειος ή άλλες περιοχές του πλανήτη να παρουσιάζουν αύξηση της θερμοκρασίας και πολλούς καύσωνες. Β.Κωστόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφή